Oyasumi Punpun

Na pewno każdy zna ludzi, którzy na pozór niczym szczególnym się nie wyróżniają. Pracują, chodzą do szkoły, są nieśmiali i nie wtrącają się w nie swoje sprawy. Taki właśnie jest Punpun. Poznajemy go jako ucznia podstawówki, zwykłego chłopca, który zakochuje się w koleżance z klasy, Aiko. Chłopca, który chce zostać „naukowcem od  kosmosu” i skolonizować odległe planety. 

Szybko jednak przekonujemy się , że to nie jest zwykła manga o życiu małego chłopca. Na początku dziwić może forma Punpuna, jaka jest ukazana czytelnikowi – karykaturalny ptak, narysowany bardziej ręką dziecka niż mangaki. Uprzedzając wszelkie wątpliwości – bohater (jak i cała jego rodzina) to pełnoprawni ludzie, w niektórych kadrach widać wyraźnie jego ubrania i części ciała.  W ogóle forma bohatera zmienia się w zależności od jego nastroju, od dziwacznego ptaka do latającego trójkąta.

O ile pierwsze rozdziały stanowią głównie elementy komediowe, o tyle niedługo późnej czytelnik zostaje wciągnięty w sieć surrealistycznego świata Punpuna, jego umysłu, rozważań na tematy filozoficzno – egzystencjonalne, emocjonalnych wzlotów i upadków. Nie jest to dzieło zawierające tony wartkiej akcji, nieraz ciężko było przebrnąć przez obszerne wywody bohaterów. Mimo to czytelnik jest atakowany z każdej strony przez najróżniejsze emocje, od złości przez żal i radość. Poznając po kawałku świat przedstawiony i samego Punpuna widzimy, co rodzi się w umyśle, który może zostać skażony na lata przez jedną myśl, widzimy wahania nastroju, stany lękowe i depresyjne. W końcu widzimy, jak magiczne słowa „Dear God, dear God, tinkle, tinkle, hoi!” pojawia się twarz boga, uśmiechniętego mężczyzny w afro, rzucającego radami w stylu „jutro będzie gorzej.” 

Nie jest to manga prosta, ładna i przyjemna. Zawiera stosunkowo sporo przemocy (zarówno fizycznej jak i psychicznej), nagości i erotyzmu, który jednak nie ma nic wspólnego z fan serwisem, raczej podkreśla realizm, a nawet rodzaj naturalizmu, który serwuje nam autor. W ogóle zadziwiający jest poziom realizmu, mimo że manga zawiera mnóstwo elementów surrealistycznych, a nawet absurdalnych. Jednak postacie są prawdziwe – mają swoje dobre i złe strony, nie są jednopłaszczyznowe i wyidealizowane, przez co dosyć trudno je polubić. Są po prostu ludźmi, a przecież nie oceniamy swoich znajomych kategoriami „mój ulubiony bohater”. A to co mają w głowach? Nie oszukujmy się. Każdy ma w głowie pewną część szaleństwa. Nie chcę rozpisywać się na temat bohaterów, bo poznawanie ich daje prawdziwą satysfakcję.

Kreska Inio Asano jest bardzo specyficzna, i mi osobiście się całkiem podoba. Oscyluje w stronę realizmu, ale jest bardzo dokładna, szczególnie w rysowaniu włosów i ubrań. Tła stoją na najwyższym poziomie i często wplatane zostają fragmenty zdjęć, ale nie ma sytuacji „pustych kadrów”. Świetne operowanie światłocieniem nadaje mandze klimat i wygląda bardzo estetycznie. Jedyne do czego mogę się przyczepić to podobieństwo niektórych postaci (szczególnie drugoplanowych), ciężko je od siebie odróżnić.

„Oyasumi Punpun” jest bardzo specyficzna i na pewno spodoba się osobom, które szukają dobrej mangi psychologicznej i dramatu. Przypadnie też do gustu tym, którzy lubią absurd i czarny (bardzo czarny) humor. Zdaję sobie sprawę, że mnóstwo osób odpadnie po pierwszych kilku(nastu) rozdziałach, ale mimo wszystko Punpun zasługuje na to, żeby dać mu szansę.

Moja ocena: 10/10

Gatunek – dramat, okruchy życia, romans, psychologiczny

Liczba tomów –  13

Autor –  Inio Asano

Rok wydania – 2007 - 2013