danse pisze: Free!

Z pewnością najbardziej wyczekiwane anime sezonu letniego. Czy opowieść o kochających pływanie chłopakach to tylko zwykłe anime o sporcie? Czy może pod przykrywką rywalizacji kryje się coś więcej?

„Free” wywołało wiele spekulacji, fanartów i cosplayów jeszcze przed swoim istnieniem. Prawdziwą burzę wywołała wypuszczona przez Kyoto Animation trwająca 30 sekund reklama, która szybko obiegła Internet wzdłuż i wszerz, siejąc zamęt wśród (zwłaszcza damskiej części) internautów. Nic więc dziwnego, że to 12 odcinkowe anime stało się bardzo popularne już od pierwszych minut.

                

Nie interesuję się sportem i nigdy nie oglądałam anime z tym związanego. Nie potrafię też pływać. Na szczęście, by zrozumieć tę serię nie potrzeba nam informacji z zakresu żadnej sportowej dyscypliny. Na początek mamy czwórkę przyjaciół, których łączy to, że wszyscy są w tej samej pływackiej drużynie. I wszyscy mają damskie imiona (aż chciałoby się napisać – przypadek? Nie sądzę :D). Haruka, Makoto, Nagisa i Rin wspólnymi siłami zdobywają pierwsze miejsce w zawodach. Później ich drogi się rozchodzą, aż do czasów liceum.

Haruka, Nagisa i Makoto uczęszczają do jednego liceum i zaczynają zastanawiać się nad powrotem do pływania. W tym celu postanawiają zorganizować klub pływacki. W międzyczasie dochodzi do spotkania po latach z Rinem. Niestety chłopak nie wydaje się zadowolony na widok dawnych przyjaciół. Co w dzieciństwie zaszło między nim a Haruką?

                Przez 12 odcinków śledzimy poczynania chłopaków, dowiadujemy się też co nieco o ich przeszłości. Widzimy, jak powoli powstaje klub pływacki i jak radzi sobie w zmaganiach z drużyną ze szkoły Rina. W sumie nie ma sensu mówić więcej o fabule, gdyż jest bardzo prosta i przewidywalna, ale zgrabnie poprowadzona. Jednak muszę przyznać, że przyjemnie się oglądało i mimo prostoty anime było całkiem ciekawe.

                Bohaterowie są całkiem sympatyczni i jakoś bardzo mnie nie denerwowali. Są charakterystyczni, aczkolwiek o niezbyt rozbudowanych charakterach. Mamy spokojnego Makoto, zdziecinniałego Nagisę,
ponurego Harukę i zasadniczego Reia po jednej stronie, a nieco agresywnego i rozchwianego emocjonalnie Rina po drugiej.  Niby wszystko do siebie pasuje, jednak przez całą serię nie mogłam pozbyć się niekomfortowego wrażenia, że coś jest nie w porządku. Wydaje mi się, że KyoAni po masie serii o moe dziewczynkach ma trudności z konstruowaniem postaci męskich. Większość zachowań bohaterów „Free!” nie pasuje do siedemnastoletnich chłopców. Nie sądzę, żebym miała okazję zobaczyć moich znajomych przytulających się czy gadających o sile przyjaźni. Zwłaszcza rzucało się to w oczy w postaci Nagisy.

„Free!” byłoby naprawdę dobrą relaksującą serią, gdyby nie wciśnięto do niej na siłę elementów dramatycznych. O ile we wcześniejszych odcinkach nie było to aż tak odczuwalne, to w ostatnim twórcy po prostu wrzucili nas w przepaść problemów egzystencjalnych wieku nastoletniego, które szczerze mówiąc nie były w rzeczywistości takie problematyczne, a rozwiązanie nie tak dramatyczne, jak bohaterowie utrzymują. Poza tym zgrzytem anime jest w porządku – lekki klimat przywodzący na myśl lato, z elementami komediowymi, w ładnej otoczce audiowizualnej.

Jak przystało na Kyoto Animation, seria prezentuje się wyśmienicie. Postacie są ładnie narysowane i poruszają się przyzwoicie. Będąc jeszcze przy postaciach wspomnę krótko o kwestii ecchi, która wielu osobom przeszkadza, a mnie bardzo śmieszy. Osobiście nie kręcą mnie animowane nagie torsy, ale jest to anime o pływaniu, zatem nie rozumiem, jak można takich widoków uniknąć. Poza tym, w seriach ecchi  zwykle pojawiają się bielizna, gigantyczne biusty itp. (które już nikomu nie przeszkadzają), a chłopcy z „Free” wyglądają przynajmniej prawdopodobnie.

Jak już wspomniałam, grafika naprawdę cieszy oko. Muzyka również nie kaleczy uszu, jest lekka i przyjemna, od spokojnych utworów instrumentalnych po dubstepowe kawałki. Opening mi się całkiem spodobał, ending już mniej.

Szczerze mówiąc, „Free!” pozytywnie mnie zaskoczyło. Liczyłam, że będzie to nudna seria o głupich bishach i ich nagich ciałach, bałam się nawet, że może pójść to w stronę shounen-ai (i od razu uprzedzam, że nic takiego mój sokoli anty-yaoi wzrok nie zaobserwował), a spotkałam się z lekkim typowo rozrywkowym anime, które w tej roli sprawdziło się dosyć dobrze.  Niemniej jednak nie jest to seria wybitna i raczej nie zagości na długo w mojej pamięci.

Moja ocena –  7/10

Gatunek –  sportowe, okruchy życia, komedia

Liczba  odcinków –  12

Studio – Kyoto Animation

Rok produkcji – 2013

Reżyseria –  Utsumi Hiroko

Muzyka –  Tatsuya Kato