Diabolik Lovers

Kolejna wariacja na temat wampirów, tym razem w stylu haremowym. Czyli jak zrobić anime, przez które Drakula się w grobie przewraca.

Yui to najzwyklejsza na świecie dziewczyna, która wiedzie normalne życie do czasu, kiedy przez ojca jest zmuszona do zmiany miejsca zamieszkania. Teraz jej domem staje się ponura rezydencja z jeszcze bardziej ponurymi mieszkańcami. Otóż nasza bohaterka ląduje pod jednym dachem z szóstką braci wampirów. I to nie pierwszych lepszych, znanych nam krwiopijców w czarnych pelerynach i o nienagannych manierach. Nowi współlokatorzy Yui okazują się być prawdziwymi sadystami, nie tylko dla dziewczyny, ale również dla widzów.

 Podczas 12 odcinków nasza biedna bohaterka jest przez uroczych braciszków popychana, poniżana i wysysana w każdy możliwy sposób, i jest to w zasadzie wszystko, co można powiedzieć o fabule. Co prawda twórcy pod koniec starają się stworzyć coś na kształt sensownej fabuły, jednak z niezbyt udanym skutkiem. Wszystko jest do bólu proste i przewidywalne, a przy tym pozbawione jakiejkolwiek logiki. Cóż, może to dlatego, że anime wzorowane jest na grze otome, chociaż nie wiem, czy traktować to jako dostateczne usprawiedliwienie.

Nasza bohaterka jest postacią o charakterze, który zwykłam określać jako „pustostan”. Nie dość, że bez słowa godzi się na mieszkanie pod jednym dachem z bandą niewyżytych wampirów, znosi ciągłe poniżanie i – co jest dla mnie niezrozumiałe – poddaje się po pierwszej próbie ucieczki (lub ucieka w tak wspaniałe miejsce jak cmentarz lub dach) to na dodatek próbuje zaprzyjaźnić się z osobami, które jedynie jej ubliżają lub wysysają krew. Co prawda ma kilka przebłysków i czasem sprzeciwia się któremuś braciszkowi, jednak zwykle jej reakcje ograniczają się do poziomu szmacianej lalki.

Jednak w porównaniu do reszty bohaterów Yui to postać o naprawdę barwnej osobowości. O reszcie ciężko jest cokolwiek powiedzieć, mamy tu klasyczny zestaw haremowych postaci o spłyconych charakterach. Wszystkich łączy to, że każdy posiada jakąś traumę z dzieciństwa, co naturalnie uprawnia ich do bycia irytującymi snobami.

Tym co ratuje tą serię jest grafika. Może tła mogłyby być bardziej szczegółowe, ale kreska stoi na przyzwoitym poziomie i przyjemnie się patrzy na postacie (wyłączając oczy prześwitujące nad włosami). Animacja również prezentuje się nieźle. Co do muzyki, opening i ending mnie nie porwały, ale słyszałam gorsze. W tle coś tam brzdęka, lecz nie wpadło mi szczególnie w ucho. Mimo to całkiem dobrze sprawdza się jako tło dla „fabuły”. Jedynym dźwiękiem, który mnie niemiłosiernie denerwował, był dźwięk wgryzania się w skórę bohaterki – bardziej przypominało ugryzienie soczystego jabłka :D

Niestety, Diabolik Lovers nie wywarło na mnie pozytywnego wrażenia. Z pewnością najmocniejszą stroną były 15- minutowe odcinki i grafika. Wiem, że po seriach reverse haremowych nie można się wiele spodziewać, jednak ta seria bije na głowę wszystkie pod względem bezsensowności. Drętwe dialogi wypowiadane przez bohaterów nie miały żadnego ładu i składu – czasem poważnie zastanawiałam się, czy postacie wiedzą, co mówią. Do tego relacje między postaciami – mnie osobiście męczyło ciągłe poniżanie bohaterki powtarzane w kółko oraz to, ze bracia zdawali się wcale nie znać. W każdym razie, Diabolik Lovers oglądało mi się bardzo ciężko i nie wiem, czy komuś je polecić (chyba że jest fanem sado – maso, wtedy jak najbardziej polecam).

 Moja ocena: 3/10

Gatunek – dramat, romans, harem, nadprzyrodzone

Liczba  odcinków –  12 x 15 min

Studio – Rejet, ZEXCS 

Rok produkcji – 2013

Reżyseria –  Shinobu Tagashira

Muzyka –  Yuuki Hayashi